Kant stelt voor dat we twee plichten centraal stellen, namelijk ‘zelf-perfectionering’ en ‘geluk van andere mensen’. Wat bedoelt Kant precies met deze plichten? En waarom kiest Kant voor deze twee plichten? Waarom is het geen plicht om de perfectionering van andere mensen te bevorderen? En waarom zou ik niet mijn eigen geluk bevorderen? Laten we eens kijken naar wat Kant hierover schrijft in de Metaphysics of Morals:

“Which are the ends that are also duties?
They are: one’s own perfection and the happiness of others.
These cannot be interchanged to make one’s own happiness and the perfection of others into ends which would be, in themselves, duties for the same person.
For one’s own happiness is an end that indeed all human beings have (thanks to the impulses of their nature. But this end can never be regarded as a duty, without contradicting oneself. What everyone already wants unavoidably, of his own accord, does not belong under the concept of duty; for duty is the necessitation to an unwillingly adopted end. So it would be contradictory to say: one has a duty to further one’s own happiness with all one’s power.

Similarly this is a contradiction: to make another’s perfection my end and to hold myself duty-bound to advance it. For the perfection of another human being, as a person, consists in this, that he himself is able to set himself his end in accordance with his own concepts of duty. And it would be contradictory to require (i.e. to make it my duty) that I should do something that nobody except the other himself can do.”
[MM 385/6 vertaling van Ralph Walker]

“When it comes to happiness, the promotion of which as an end is my duty, it must be the happiness of other people, whose (permitted) end I hereby also make my own. What they may count as belonging to their happiness remains up to themselves to decide; though it is also up to me to refuse many things they think will make them happy, if I disagree with them about that, provided these are not things they have a right to demand of me as their own.”
[MM 388 vertaling door Ralph Walker]

Waarom zouden we niet hoeven te zorgen voor de morele perfectie van anderen? Betekent dit dat ze zelf maar moeten uitzoeken hoe ze zich gedragen? Nee, zegt Kantvolgeling Roger Sullivan: hoewel alleen zelf-perfectie zowel een doel als een plicht is, laat Kant’s morele filosofie wel degelijk ruimte voor morele scholing.

Roger J. Sullivan, “Kant’s Philosophy of Moral Education”, in Kant’s Moral Theory, Cambridge: Cambridge University Press, 1989, 287-294.

Kant’s morele filosofie houdt zich niet alleen bezig met individueel gedrag, maar ook met de vraag hoe we moeten omgaan met een wereld van verschillende culturen en politieke systemen. Kant’s antwoord is zeker de moeite van het overwegen waard, vindt Barbare Herman, die veel over Kant geschreven heeft. Haar tekst is niet zozeer een interpretatie van Kant’s werk, maar vooral een interessante en vruchtbare uitwerking van zijn gedachtengoed.

Barbara Herman, “A Cosmopolitan Kingdom of Ends”, in A. Reath, B. Herman, C. Korsgaard (eds.), Reclaiming the History of Ethics, Cambridge: Cambridge University Press1997, 187-213